مرد ایرلندی تجدید خاطره سینما با اسکورسیزی است . سینمایی که این روزها به شدت شبیه سیرک سرگرم کننده مخاطره آمیز و نقد بی هویت اجتماعی – فرهنگی شده . همواره بر این بوده ام تا در برابر دو اثر هرگز واژه ای به کار نبرم . اول اثری که در ظاهر و باطن حرفی برای گفتن ندارد و دوم شاهکاری تماما هنری که واژه ها در برابرش ابتر می مانند . البته که نوع دوم آن را امسال پس از تماشای «جوکر» تاد فیلیپس تجربه کردم اما همواره هنر سلیقه ای است میان آری و خیر که لذتش نزد مخاطب باقی خواهد ماند .
خلاصه داستان:
سرگرد جاهد ( نوید محمد زاده ) رئیس زندانی است که باید تخلیه شود و زندانیان به محل دیگری ارسال شوند. اما در زمان جابجایی یک زندانی مفقود می شود و...
کارگردان :
نیما جاویدی : متولد سال 1358 در شهر بجنورد می باشد و فیلمسازی را از سال 1378 با ساخت فیلم « قهرمان فلج ماراتن » آغاز نمود و در سالهای بعد « تلفنی برای o » و « بیچاره زمین » را کارگردانی کرد. جاویدی چهره ای جوان در سینماست که « ملبورن » مهمترین ساخته سینمایی اش تا به امروز می باشد که موفق به دریافت جوایز ارزشمند بین المللی نیز شده است.
نقد فیلم « سرخپوست » :
« سرخپوست » را می توان تجربه جدیدی در سینمای ایران دانست که توانسته به قواعد سینمای بین الملل نزدیک شود و از معضلات فیلمسازی داخلی تا حد زیادی رهایی یابد. هرچند که باید به این نکته هم اشاره کرد که « سرخپوست » علاوه بر نکات مثبتی که دارد، در بخش های زیادی هم دچار ضعف در فیلمنامه است که به یکدست بودن فیلم آسیب جدی رسانده و منجر به این شده که اثر نتواند یک روند جدید را در سینمای ایران پایه گذاری نماید تا بتواند الگوی بسیاری از فیلمسازان باشد.
نخستین ویژگی تحسین برانگیز « سرخپوست » تسلط کارگردان بر دکوپاژها و میزانسن هاست. طراحی صحنه « سرخپوست » به راحتی می تواند یکی از برترین های سینمای ایران در سالهای اخیر قرار بگیرد که در آن نسبت محیط با شخصیت ها مشخص است و ما شاهد میزانسن های عجیب و بی ارتباط با سکانس ها نیستیم. تسلط نیما جاویدی به نکات فنی باعث شده تا تصویری که در « سرخپوست » خلق می شود یکی از بهترین های سینمای ایران در سالهای اخیر باشد که در آن کوچکترین جزئیات تصویری رعایت شده و ستایش برانگیز است.
فیلمبرداری هومن بهمنش در فیلم نیز بی شک یکی از بهترین تجربه سالهای اخیر سینمای ایران بوده است. جایی که تمام قاب بندی ها صحیح و با رعایت اصول صحیح تصویربرداری انجام شده که در آن بنا به موقعیتی که شخصیت های قصه در آن قرار گرفته اند، دوربین نیز کارکرد متفاوتی پیدا می کند و خوشبختانه در بهترین نقطه برای ثبت تصویر قرار می گیرد. تصویربرداری تاریک و مرده از فضای زندان و دوربین متحرکی که در دقایق پایانی فیلم شاهد آن هستیم، ثابت می کند که باید فیلمبرداری « سرخپوست » را تجربه جذاب و تماشایی بدانیم که می تواند به راحتی الگوی بسیاری از فیلمسازان داخلی باشد. دوربینی که هرگز از چارچوب استاندارد تصویربرداری سینمایی خارج نمی شود و البته که بهترین جایگاه برای او پرده عریض سینماست.
عالی‌جناب جاناتان ویک با John Wick: Chapter 3، بالاخره بعد از دو فیلم واقعا عصبانی می‌شود و این هرچقدر برای دشمنانش بد است، برای ما منجر به بهترین فیلمِ این مجموعه شده است.
در اولین دوران، در اولین نبرد، وقتی که خورشید از وحشتِ تاریکی گریخته بود و سایه‌ها بلندتر شدند، یک نفر ایستاد. او که در مقبره‌اش که نشانِ هشدار راهبان از وحشتی که نباید آزاد شود روی آن حک شده بود، در عذابی بی‌صدا دفن شده بود. اما در گذرِ اعصار متمادی فراموش شد. یوسف، نامِ روحِ پست و خواری بود که سنگِ مقبره را کنار زد و چکشِ شکستنِ زمینِ بتنی گذشته‌اش را به دستِ صاحبش داد.
